'Communicatie over vlees moet veel genuanceerder'

De studenten vergeleken varkensvlees als leverancier van eiwit met de meest gegeten plantaardige eiwitbronnen: soja, kikkererwten, linzen, bruine bonen en noten. Dit deden zij voor een reeks belangrijke duurzaamheidsfactoren: CO2-uitstoot, waterverbruik, voedingswaarde, eiwitkwaliteit, landgebruik en pesticidengebruik.

Duurzaam

Op CO2-uitstoot per kilo product scoren de meeste plantaardige eiwitbronnen een stuk gunstiger. Echter, op voedingswaarde per kilo product scoort varkensvlees aanzienlijk beter. Dat geldt ook voor de kwaliteit van de eiwitten (goed verteerbaar). Waterverbruik is een volgend belangrijk criterium. Varkensvlees heeft een vergelijkbaar waterverbruik dan de meeste plantaardige eiwitbronnen. Noten hebben veruit het hoogste waterverbuik.

Het landgebruik voor varkensvlees en plantaardige eiwitbronnen is redelijk vergelijkbaar. Ook het gebruik van pesticiden (op veld- en voedergewassen) is een belangrijk criterium voor duurzaamheid. Op dit aspect komt soja als slechtste uit de bus.

Bij risico op ziekten bij overconsumptie doen de plantaardige producten het weer beter. Dat varkensvlees hier minder goed scoort heeft vooral te maken met de vele toevoegmiddelen aan de kant-en-klare producten. Consumenten eten in hoge mate bewerkte producten.

Aanbevelingen

De studenten concluderen dat beleidsmakers meer belangrijke duurzaamheidscriteria moeten meewegen in hun productvergelijkingen. Enkel kijken naar de CO2-uitstoot per kilo product geeft geen juist beeld. Ook zou duidelijker moeten worden gecommuniceerd over het risico op gezondheidsklachten door overconsumptie van vlees: het probleem ligt vooral bij het bewerkte vlees (toevoegmiddelen) en minder bij het onbewerkte product.

Het onderzoek gebeurde in opdracht van de Producentenorganisatie Varkenshouderij (POV) en Nederland Vleesland. Een dergelijke vergelijking zou voor pluimveevlees ook kunnen worden gemaakt.